Ik ben geen muzikant en ik speel geen instrumenten. Maar muziek is één van mijn liefdes. Dus ik maak aantekeningen in deze recensies.

OK, de Cocteau Twins zijn met pensioen sinds 1996, tenminste als duo.

OK, de sybilletitels van hun liedjes hebben menig vertaler laten arresteren.

Maar betekent dat dat ik je niet alles kan vertellen over de sensatie van het luisteren naar dit meesterwerk uit hun discografie?

Heaven or Las Vegas: een cd om naar te luisteren als het moeilijk wordt.

1990. Ik ben een boekhouder.

Elke ochtend, op de tram die me naar mijn balansen, facturen en andere dubieuze klanten brengt, kijk ik op mijn K7 naar de beelden van Cocteau Twins-soundtracks die voorbij komen.

Cherry-coloured funk: eerste nummer van het album. Niet mijn favoriet, maar de stem (of liever stemmen) van Liz Frazer komt goed tot zijn recht. Grave, acuut, deze track verdient een remix die je kunt vinden op de compilatie Lullabies To Violaine, vertraagd door het te weinig bekende Seefeel.

Pitch The Baby arriveert op het platform: een juweeltje, met een speciale vermelding voor de alomtegenwoordige bas van Simon Raymonde.

Nu is het de beurt aan Iceblind luck om voor me te gaan zitten. Liz Frazer is vrolijk. De teksten, nog steeds onbegrijpelijk (maar iedereen kan zijn eigen film maken), gaan rond en rond.

Liz roept haar tweelingzus te hulp en belandt op een babyyyyyyyy… (het album werd opgenomen tijdens het moederschap van de zangeres en kort na de geboorte van haar kind).

Fifty-fifty clown: een uitstekende soundtrack voor mijn ondergrondse reis. Het klinkt als ABBA op morfine, met een metro-nomisch ritme dat Liz plotseling terugbrengt naar de oppervlakte en de albumtitel… Liz’ stem leidt het pad van mijn stedelijk vervoer zoals het verschijnt.

Heaven of Las Vegas slaat haar ticket. Een van de beste stranden,” gaf mijn walkman destijds toe. Ik vlieg 10.000 meter boven de tram en sluit mijn ogen als Robin Guthrie me met zijn gitaren elektriseert.

De trambestuurder houdt zijn verstand erbij als I Wear Your Ring zonder waarschuwing binnenstormt. In de tram weerklinken de harmonieën van Liz. Het is zo mooi dat ik mijn stoel niet wil verlaten. Maar nu ben ik bijna op mijn bestemming.

Onder de grondleggers van de droompop, Cocteau Twins, ook in de pers in die tijd

Fotzepolitic: nog zo’n knaller. Een wervelend ritme neemt alle passagiers mee op een oranje saraband “See and saw bounce me back to you… will you…”. Robin Guthrie wordt wakker en neemt het heft in handen.

Op het volgende kruispunt geeft Wolf In The Breast mijn favoriete zangeres weer voorrang. Een slaapliedje voor haar baby, als ik het goed begrepen heb. De verkeerslichten zijn oranje, dan rood, en de geluiden van het lied en de straat vloeien vreemd in elkaar over. De clip is er, achter de ramen van mijn voertuig van de dag.

Road River And Rail is aan de beurt, de bas keert terug naar de rails, en wat een manier om dat te doen! De tram is op het rechte stuk, in een donkere, winterse omgeving.

Ik heb het koud, maar Frou-frou Foxes In Midsummer Fires verwarmt mijn milt vlak voor het eindpunt. Cocteau Twins kent zijn zaak als het gaat om afsluitende albums. Een lang Liz-intro met discrete piano, voor een explosie van de zintuigen. Een droompoptop.

Ik moet wakker worden en aan het werk gaan. Cocteau Twins gaat mijn huur niet betalen.

Maar over 8 uur en 24 minuten ga ik terug naar de hemel.